- Wśród
mucharskich mieszkańców żyła i pisała Janina Barbara
Górkiewiczowa. Urodziła się 12 lipca 1921 roku.
Najstarsza z trojga dzieci Władysława i Julii Targoszów
przyniosła z sobą na świat i wyrosła z miłości ojca
do jego miasta rodzinnego Warszawy i z przywiązania matki
do jej wsi rodzinnej Mucharza. Bose i wiejskie dzieciństwo
przeżyła w rodzinie komorników wiejskich, szkołę
powszechną ukończyła w Mucharzu. Niezwykłe zdolności
dziecka ocenił ojciec, który posłał ją do Szkoły
Wydziałowej w Wadowicach. Po ukończeniu siódmej klasy z
wyróżnieniem, została zabrana do Warszawy, do jego
rodziny. Tam przebywała do roku 1939 jako uczennica Państwowego
Gimnazjum im. Narcyzy Żmichowskiej przy ulicy
Mokotowskiej 16.
- Wybuch
wojny zastał ją w Mucharzu, w domu rodziców. Czas
okupacji i niewoli faszystowskiej przeżyła jako żona
Tadeusza Górkiewicza, żołnierza września, zbiegłego z
niewoli niemieckiej. Pracowała przymusowo jako urzędnik
pocztowy a następnie jako sprzątaczka gminnego urzędu w
Mucharzu. Dwukrotnie wysiedleni przez Niemców przetrwali
wojnę z jej wszystkimi tragediami jako Polacy.
W roku 1945 w czasie walk wyzwoleńczych utracili całe
mienie, ratując tylko życie swoje i trzyletniej córki
Ewy. Od października 1945 roku rozpoczął się
nauczycielski etap życia Górkiewiczowej, który trwał
przez 25 lat do przejścia na rentę inwalidzką w roku
1970. 1 lutego 1959 roku objęła obowiązki kierownika
szkoły. Uczyła wtedy między innymi z Marią Sokalską,
Marią Möstl, Zofią Kadela, Marią Szarotową, Alicją
Janusiewicz, Marią Gromalową. Szkoła i jej sprawy
zmobilizowały nauczycielkę do pracy pisarskiej.
Debiutowała drukiem wierszy rozsianych po czasopismach. W
roku 1962 otrzymuje I Nagrodę w Konkursie Głosu
Nauczycielskiego za pracę “Otwieram przed tobą drzwi
mojej szkoły...”. W 1963 r. ukazała się nowela „Klimcyne
bursztyny” w almanachu LSW „Młoda wieś pisze.” 27
marca 1970 r. otrzymała legitymację członkowską Związku
Literatów Polskich nr 1226.
- Pierwsza
powieść „I przyszedł dzień” ukazała się w 1965
r. Jest autobiografią nauczycielki pracującej po wojnie
w Polsce Ludowej, która przetrwała złe i dobre lata. W
1967 r. oddano do rąk młodego czytelnika drugą książkę
z życia dziecka współczesnego wsi pt. „A jednak radość”
(nagroda CRZZ w roku 1968). Z kolei ukazał się tom
opowiadań pt. „Spotkania nad urwiskiem”, potem „Dom
ze starym progiem”, „Kamień zielony od mchu” i
„Szesnaste lato Hanki”.
- Nagrodę
w konkursie Wydawnictwa Harcerskiego „Horyzonty” zdobyły
opowiadania „Głuptak” i „szczenięca miłość”.
Nagrodę Komendy Głównej ZHP w Warszawie w roku 1972
zdobyła powieść „Junak” czytana w całości w
Polskim Radio w XXX odcinkach. „Chleba kromka dla
Tomka” to opowiadanie które zostało nagrodzone w
konkursie Książka-Prasa-Ruch w ogólnopolskim konkursie
w 1974 roku. W 1973 r. zostaje wydana powieść
„Izydor” oraz pierwszy tom cyklu „Spłowiałe
lata” noszący tytuł „Najmłodszy”. Potem ukazują
się „Najbliżej ziemi” (II tom, 1977r.) i „Najdłuższy
rok” (III tom, 1978r.). W roku 1980 Młodzieżowa
Agencja Wydawnicza opublikowała opowiadanie „Kto depcze
stokrotki”. W 1983 roku autorka ogłosiła drukiem dwa
opowiadania „Imieniny pani Zosi” oraz „Czas przeszły
dokonany”. W 1984 roku Beskidzka Oficyna Wydawnicza wydała
szkic literacki pt. „Wieś na dnie jeziora”.
- Autorka
była laureatką wielu znaczących nagród. Otrzymała
Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki (1973r.), Harcerską
Nagrodę Literacką (1973r.), Nagrodę Prezesa Rady
Ministrów (1978r.), Honorową Sowę Beskidników, Krzyż
Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.
Janina
Barbara Górkiewiczowa zmarła w Mucharzu 29 lipca 1986
roku i jest pochowana na mucharskim cmentarzu wraz z mężem
Tadeuszem (8.II.1916-18.VI.1988).
